at eternity's gate - inceleme
Vincent van Gogh’un hayatının anlatısını yapan bir film.
Filmin gerek bakış açısı gerekse yönetmen Julian Schnabel.'in ''bakın bu Vincent'ın hayatıdır.'' gibi bir yaklaşım ile değilde, bir ressamın ruh hali , onun düşünceleri.. şeklinde yaklaşımı filme farklı bir şekilde bakmamızı sağlıyor. Bunu da hissettiriyor.
Filmde çoğu kez Vincent'ın hayatı değilde onun düşünceleri içine giriyoruz.
Filmin çekiliş şekli , kameranın onun gözünden kullanımı ise bize bunu hissettirme inceliğini yansıtır nitelikte oluyor.
Van gogh hayranı veya onu tanıyan bilen ve incelip , öğrenen biri iseniz ; daha önceki yapımlardan çok daha farklı oldugunu anlayacaksınızdır. Filmde kameranın kullanımıyla adımlarıyla birlikte sizde yürüyor, nefesini duyuyor ve onun gözünden bakmaya ve hissetmeye başlıyorsunuz.
Filmde Van Gogh'un akıl hastahanesinde yattıgı dönemi inceleyip, resimlerini yaparken doğayla nasıl bütünleştiğini , kendini doğaya nasıl ait hissettiğini ve tabi ki resimlerini yaparken hissettiği duyguları seyirciye aktarma niyetinde olduğunu anlıyoruz.
Film başka kaygıların peşinde olmadıgını çok net anlayabiliyorsunuz.
Film içerisinde eserlerine karşı bir gönderme yok , hatta çoğu kez ona ün kazandıran eserlerinin filmde anlık olarak geçtiğini görüyoruz. Film eserlerini övme derdinde değil, Van Gogh'un kendisini anlama çabasında ve tabi ki bunu seyirciye olabildiğince sade bir şekilde anlatmak istiyor.
Willem Dafoe'nun başrolunu oynadıgı film , kendisinin inanılmaz oyunculugu ile birleşerek bize günümüz biyogrofilerinden sıyrılmasını ve yerini ayrı bir yerde korumasını sağlıyor.
willem dafoe'nun en beğendiğim sahnesi ise ayakkabılarını çizdiği sahneydi.
Abartmak için söylemiyorum ama o sahneyi defalarca izleyebilirim.
Filme hazırlık aşamasında resim dersi almış ve Van Gogh 'un hayatına dair pek çok şey okuyup , onun hayatına daha fazla yakın olmak istemiştir. Filmde kendisin çizdiği eserde ise çabasının sonucunu bizlere göstermiştir.
Film Arles, Auvers-Sur-Oise ve Saint-Paul de Mausole gibi Van Gogh'un hayatını geçirdiği ve onun hayatına etki etmesi itibariyle hayli önemlidir. Film yine buralarda geçiyor ve bize o havayı yakalama imkanı veriyor.
Filmin sinematografisi itibariyle zaten Van Gogh'un zihnine giriyoruz. Bir de onun sarı renklerine aşınalığı ve bizlere sunulan görüntülerde bu rengin betimlenemsi son derece etkileyiciydi. Van Gogh'un giderek karmasıklaşan zihni bize yine soğuk ve karanlık renkler ile yansıtılıyor.
Eğer ki onu daha yakından tanımak istiyorsanız ; izleyiniz.
Gerçek bir başyapıt.
Fragman için;
İpek Arslan
Filmin gerek bakış açısı gerekse yönetmen Julian Schnabel.'in ''bakın bu Vincent'ın hayatıdır.'' gibi bir yaklaşım ile değilde, bir ressamın ruh hali , onun düşünceleri.. şeklinde yaklaşımı filme farklı bir şekilde bakmamızı sağlıyor. Bunu da hissettiriyor.
Filmde çoğu kez Vincent'ın hayatı değilde onun düşünceleri içine giriyoruz.
Filmin çekiliş şekli , kameranın onun gözünden kullanımı ise bize bunu hissettirme inceliğini yansıtır nitelikte oluyor.
Van gogh hayranı veya onu tanıyan bilen ve incelip , öğrenen biri iseniz ; daha önceki yapımlardan çok daha farklı oldugunu anlayacaksınızdır. Filmde kameranın kullanımıyla adımlarıyla birlikte sizde yürüyor, nefesini duyuyor ve onun gözünden bakmaya ve hissetmeye başlıyorsunuz.
Filmde Van Gogh'un akıl hastahanesinde yattıgı dönemi inceleyip, resimlerini yaparken doğayla nasıl bütünleştiğini , kendini doğaya nasıl ait hissettiğini ve tabi ki resimlerini yaparken hissettiği duyguları seyirciye aktarma niyetinde olduğunu anlıyoruz.
Film başka kaygıların peşinde olmadıgını çok net anlayabiliyorsunuz.
Film içerisinde eserlerine karşı bir gönderme yok , hatta çoğu kez ona ün kazandıran eserlerinin filmde anlık olarak geçtiğini görüyoruz. Film eserlerini övme derdinde değil, Van Gogh'un kendisini anlama çabasında ve tabi ki bunu seyirciye olabildiğince sade bir şekilde anlatmak istiyor.
Willem Dafoe'nun başrolunu oynadıgı film , kendisinin inanılmaz oyunculugu ile birleşerek bize günümüz biyogrofilerinden sıyrılmasını ve yerini ayrı bir yerde korumasını sağlıyor.
willem dafoe'nun en beğendiğim sahnesi ise ayakkabılarını çizdiği sahneydi.
Abartmak için söylemiyorum ama o sahneyi defalarca izleyebilirim.
Filme hazırlık aşamasında resim dersi almış ve Van Gogh 'un hayatına dair pek çok şey okuyup , onun hayatına daha fazla yakın olmak istemiştir. Filmde kendisin çizdiği eserde ise çabasının sonucunu bizlere göstermiştir.
Film Arles, Auvers-Sur-Oise ve Saint-Paul de Mausole gibi Van Gogh'un hayatını geçirdiği ve onun hayatına etki etmesi itibariyle hayli önemlidir. Film yine buralarda geçiyor ve bize o havayı yakalama imkanı veriyor.
Filmin sinematografisi itibariyle zaten Van Gogh'un zihnine giriyoruz. Bir de onun sarı renklerine aşınalığı ve bizlere sunulan görüntülerde bu rengin betimlenemsi son derece etkileyiciydi. Van Gogh'un giderek karmasıklaşan zihni bize yine soğuk ve karanlık renkler ile yansıtılıyor.
Eğer ki onu daha yakından tanımak istiyorsanız ; izleyiniz.
Gerçek bir başyapıt.
Fragman için;
İpek Arslan
Yorumlar
Yorum Gönder